مقایسۀ اثر حاد ورزش استقامتی، مقاومتی و موازی بر غلظت پلاسمایی اینترلوکین 10 و کورتیزول

انواع فعالیت‌های ورزشی ممکن است موجب بروز پاسخ‌های مختلف سیستم ایمنی بدن انسان شوند. هدف از این پژوهش، مقایسۀ اثرات حاد سه نوع فعالیت ورزشی استقامتی، مقاومتی و موازی بر غلظت پلاسمایی اینترلوکین 10 و کورتیزول در مردان جوان فعال بود. 20 مرد جوان سالم و فعال (میانگین سنی 66/2±69/21 سال، شاخص تودۀ بدنی 89/1±92/21، درصد چربی 05/3±49/14)، به‌عنوان نمونۀ آماری این پژوهش انتخاب و به‌صورت تصادفی به سه گروه فعالیت استقامتی (7=n)، فعالیت مقاومتی (6=n)، فعالیت موازی (7=n) تقسیم شدند. برنامۀ فعالیت استقامتی شامل 45دقیقه دویدن با شدت 70 تا80 درصد حداکثر ضربان قلب، فعالیت مقاومتی به شکل دایره‌ای شامل 3 دور، 8 ایستگاه با شدت 80 درصد یک تکرار بیشینه در مدت 45 دقیقه و فعالیت موازی به‌صورت ترکیب هر دو فعالیت (ابتدا فعالیت مقاومتی و بلافاصله فعالیت استقامتی با حفظ شدت و نصف حجم هر یک از برنامه‌ها) صورت گرفت. غلظت پلاسمایی اینترلوکین 10 و کورتیزول قبل از ورزش، بلافاصله و 1 ساعت پس از فعالیت با روش الآیزا اندازه‌گیری شد. پس از بررسی نرمال بودن توزیع داده‌ها، به‌منظور بررسی تغییرات از آزمون‌های تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های تکراری، تحلیل واریانس یکطرفه و تعقیبی LSD و آزمون تی‌زوجی با سطح معناداری 05/0P≤ استفاده شد. پاسخ اینترلوکین 10 در هر سه دورۀ زمانی، بین سه نوع ورزش استقامتی، مقاومتی و موازی تفاوت معنی‌داری داشت. همچنین پاسخ کورتیزول قبل از ورزش و بلافاصله پس از ورزش و نیز بلافاصله و یک ساعت بعد، بین سه نوع فعالیت ورزشی تفاوت معنی‌داری را نشان داد 05/0P≤. نتایج این پژوهش نشان داد، پاسخ سایتوکاینی و هورمونی به ورزش، به ماهیت فعالیت بستگی دارد. همچنین ترکیب فعالیت‌های مقاومتی و استقامتی (به‌صورت موازی) ممکن است موجب پاسخ‌هایی متفاوت از هر دو نوع فعالیت و تعدیل در پاسخ اینترلوکین 10 و کورتیزول شود